Page 27 - Demo

cactussen. Een grotere ontgoocheling was de onbereikbaarheid van Klein Cura%u00e7ao. Dit onbewoonde eiland ligt op een uurtje varen en is het fotogenieke uithangbord van de Antillen. Je kan er snorkelen tussen koraalriffen en zeeschildpadden. Het eiland is per boot bereikbaar maar blijkbaar is het moeilijk om op zo'n boot twee rolstoelen tegelijk mee te nemen. En op het eiland zelf is het naar verluidt ook geen pretje om te rollen. De weinige paden die er zijn, zijn bijzonder hobbelig. Dan stopt voor ons het verhaal. Klein Cura%u00e7ao konden we dus niet schrappen van onze bucketlist. Zonde! Rolstoelvriendelijk Het moet gezegd: toegankelijkheid zit vaak tussen onze oren. De bereidwilligheid en vanzelfsprekendheid waarmee Cura%u00e7ao%u00ebnaars ons wilden helpen als ze ons zagen sukkelen op het strandpad van een beachbar of aan de ingang van een restaurant, was ongezien. En als je dan zei %u2018dat het wel zou lukken%u2019, was dat ook helemaal ok%u00e9. Die ongedwongen hulpvaardigheid is in Europa eerder uitzonderlijk, in Cura%u00e7ao de norm. En dat vonden wij heerlijk. Op de heenvlucht raakten we trouwens in gesprek met Kevin, een aimabele naar Cura%u00e7ao uitgeweken Nederlander die ons een aantal topadresjes van bars en restaurants aan de hand deed (El Gaucho voor de liefhebbers van steak of Serafina als je zin hebt in een avondje Italiaans). Struisvogels en planten Cura%u00e7ao is niet erg groot. Op een uurtje ben je met de wagen van oost naar west. De nationale parken mag je qua oppervlakte dus niet vergelijken met die in pakweg Zuid-Afrika of Canada, de boerderijen evenmin. Dat neemt niet weg dat die wel een bezoekje waard zijn. Wij gingen naar de Ostrich Farm en de Aloe Vera Farm waar respectievelijk struisvogels en Aloe Veraplanten wachtten op hun tragische lot. Op beide boerderijen kan je een toegankelijke rondleiding van een uurtje volgen. Langer hoefde ook niet. Een plakkerig uitstapje per dag bij meer dan dertig graden Celsius, volstond om vervolgens in het zwembad, de zee of een strandbar te plonsen/ploffen. Waar een wil is, is geen trap De eyecatcher van Cura%u00e7ao is Willemstad, de hoofdstad - en tevens enige stad - op het eiland. Al op de eerste dag bij de rit over het viaduct langs de stad, vielen de vele gekleurde gebouwen op, een lust voor het oog. Willemstad is niet bijzonder groot, maar heeft wel wat te bieden. De Koningin Emmabrug (bijgenaamd de pontjesbrug of swinging old lady) is wellicht de bekendste trekpleister. Deze voetgangersbrug meet 168 meter en is de enige houten draaibrug ter wereld. Ze opent horizontaal in plaats van verticaal, je kan er dus gewoon over wandelen terwijl ze open gaat. De brug verbindt de wijken Punda en Otrobanda, allebei zeker de moeite om eens door te kuieren of te stoppen voor een hapje of drankje in de markthal of een van de fee%u00ebrieke pleintjes. Wij ondernamen zelfs een overmoedige poging om een street art-tour te volgen, die na een ferme krachttoer voortijdig eindigde bij de colorful stairs van kunstenaar Avantia Damberg. Het leverde wel een mooi plaatje op, dat misschien wel de metafoor is van onze reis met plantrekkers als wij: waar een wil is, is geen trap. Wonderlijk Mangrove Park Onze laatste stop is de verborgen parel in Willemstad: het Rif Mangrove Park. Dit bijzondere stadspark is een oase van rust en biedt voedsel en onderdak voor zeedieren en vogels. Boven het water loopt een wandelpad van ongeveer een kilometer door een mangrovebos met verschillende uitkijkpunten en infopanelen. Een fantastisch voorbeeld van hoe toegankelijkheid, natuur en biodiversiteit hand in hand kunnen gaan. Ciao ciao Cura%u00e7ao En dan zit onze trip er op. Voor slow travellers als wij is tien dagen Cura%u00e7ao ruim voldoende. Wie van een feestje houdt, kan er nog een paar dagen op het naburige Aruba aan breien. Wij sloten onze reis af met een stomende %u2018story of l%u2019amore%u2019-cocktail zoals ze die alleen in onze stamstrandbar Olas y Copas kunnen maken. Na een ontbijtje met Kevin, de sympathieke local van op het vliegtuig, gingen we terug richting luchthaven. We hebben gezweet en gevloekt en nog meer gezweet. Maar we hebben vooral gelachen en genoten en misschien zelfs een bescheiden grensje verlegd. Dus wie twijfelt of Cura%u00e7ao de moeite is? Dat is het zeker, maar het is vooral wat je er zelf van maakt. Ciao ciao Cura%u00e7ao! 27