Hamas – Kumakatawan sa Islamic Resistance Movement at sa wikang Arabe ay nangangahulugang “kasigasigan.” Isa din itong Palestinian armed group at political movement sa Gaza Strip.

Ang Hamas ay nasa kapangyarihan sa Gaza Strip mula noong 2007 pagkatapos ng isang maikling digmaan laban sa mga puwersang Fatah na tapat kay Pangulong Mahmoud Abbas, ang pinuno ng Palestinian Authority at Palestine Liberation Organization (PLO).

Ang kilusang Hamas ay itinatag sa Gaza noong 1987 ng isang imam, si Sheikh Ahmed Yasin, at ng kanyang aide na si Abdel Aziz al-Rantissi ilang sandali matapos ang pagsisimula ng unang Intifada o paghihimagsik, isang pag-aalsa laban sa pananakop ng Israel sa mga teritoryo ng Palestine.

Nagsimula ang kilusan bilang isang sangay ng Muslim Brotherhood sa Egypt at lumikha ng isang bagwis ng hukbo, ang Izz al-Din al-Qassam Brigades, upang ituloy ang isang armadong pakikibaka laban sa Israel na may layuning palayain ang makasaysayang Palestine.

Ang mga prinsipyo ng grupong Palestinian ay hindi tulad ng PLO: hindi kinikilala ng Hamas ang estado ng Israel ngunit tinatanggap ang isang estado ng Palestinian sa mga hangganan noong 1967.

Ang Hamas ay bahagi ng isang alyansa sa rehiyon na kinabibilangan din ng Iran, Syria at ang grupong Hezbollah sa Lebanon, na sumasalungat sa mga patakaran ng United State (US) patungo sa Gitnang Silangan at Israel.

Ayon kay Khaled Meshaal, ang pinuno ng grupong Palestinian noong 2017, “Hindi namin tatalikuran ang isang pulgada ng lupang tahanan ng Palestinian anuman ang mga panggigipit at gaano man katagal ang pananakop.” 

Hindi mapapanatili ng Israel ang pagpapalawak ng kapangyarihan sa Gitnang Silangan nang walang patuloy na suporta ng US at makabuluhang pinansiyal na suporta ng higit sa $21 bilyon mula noong Oktubre 2023, sa inilabas ng Costs of War Project sa Brown University.

Dapat malalim na maunawaan ang pakikilahok ng Amerika sa Gaza. Ito ay isang hindi secure na superpower, desperado na patunayan ang pangmatagalang interest nito. At binabalewala nito kahit ang pinakapangunahing mga prinsipyo ng internasyonal na makataong batas upang ipakita na walang pipigil dito.

Ang rehimeng Zionista ngayon ay malawak na hinahamak ng hindi mabilang na mga bansa at mga tao. Mula noong pinalaki nito ang henosidyo, milyon-milyong tao sa buong mundo ang nagsagawa ng mga aksyon at pagpapakilos upang manindigan para sa pagpapalaya ng Palestine.

Nitong Okt. 10, nagkaroon ng kasunduan para sa tigil-putukan sa pagitan ng rehimeng Zionista at ng Hamas, pero sa gitna ng pag-uusap, muling umatake ang Israel.

Ang isang kasunduan upang tapusin ang halos dalawang taong pandarahas sa Gaza ay magiging isang malaking diplomatikong “tagumpay” para kay Trump, na hayagang nangampanya upang manalo sa isang Nobel Peace Prize at lalong nadismaya sa kanyang kawalan ng kakayahan na wakasan ang digmaan.

Ang tinatawag na “planong pangkapayapaan” ay hindi isang detalyadong panukala. Sa halip, ito ay higit pa sa isang halos pinagsama-samang koleksyon ng mga pampolitikang kahilingan at hindi malinaw na mga pagnanasa, na walang mga mekanismo para ipatupad ito. Ang tanging maipapatupad na bahagi ng tinatawag na plano ay ang pagpapalaya sa bawat bihag ng Israel.

Nanindigan at muling iginiit ni Hossam Badran, isang miyembro ng Kawanihang Pampolitika ng Hamas, na hindi bibitiwan ng kilusan ang mga armas nito. Binabalangkas ni Badran ang isyu sa kabila ng Hamas lamang, na nagsasaad na ang sandata ay “natural na sitwasyon para sa sinumang taong naninirahan sa ilalim ng pananakop” at ito ang “sandata ng buong mamamayang Palestinian” na ginagamit para sa pagtatanggol.

Binigyang-diin pa ni Badran na handa ang Hamas na ipagpatuloy ang pakikipaglaban kung nilabag ng pananakop ng Israel ang tigil-putukan.

Kung susuriin ang mga espesyal na relasyon ng US at Israel ay naging isang estratehikong hegemonic na alyansa pagkatapos ng digmaan noong 1967. Ang gobyerno ng US ay hindi kuwalipikado o hindi kayang kumilos bilang isang tapat na tagapamagitan. 

Ginagamit ng US ang diplomatikong monopolyo nito sa proseso upang ibukod ang lahat ng iba pang magiging peacemaker, makamit ang mga layunin ng Israel, at manatiling nag-iisang power broker sa Middle East na mahalaga sa interes nito.