حکومت طالبان نیروهای انتحاری و خانواده‌های آنان را در اولویت حمایت‌های خود قرار داده است. بر اساس منابع رسمی این گروه، خانواده‌های مهاجمان انتحاری از حقوق و امتیازات ویژه برخوردار اند. ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی طالبان در مصاحبه‌ای با تلویزیون ملی تحت کنترل این گروه اعلام کرد که سالانه ١٢ میلیارد افغانی (معادل بودجه دو تا سه وزارت‌خانه) به وزارت شهدا و معلولین اختصاص می‌یابد.
ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان به مقام‌های محلی این گروه در ولایت‌ها دستور داده است که به وضعیت خانواده‌های کسانی که انتحار کرده‌اند رسیدگی کنند. دلیل این همدردی و توجه ویژه، ارتباط شخصی هبت‌الله با این مسأله است؛ فرزندش، عبدالرحمان خالد در سال ١٣٩٥ با انجام یک حمله‌ی انتحاری در ولسوالی گرشک ولایت هلمند کشته شد. او تنها رهبر ارشد طالبان است که فرزندش در چنین حمله‌ای جان باخته است؛ مسأله‌ای که جایگاه او را در میان نیروهای انتحاری طالبان تقویت کرده است.
ذبیح‌الله مجاهد گفت: «پول به یتیمان مصرف می‌شود و این به این معنا است که آنان پرورش داده می‌شوند. خانواده‌ی یتیمان تثبیت و ثبت شده است و ماهیانه به آنان اعانه می‌رسد و به آنان رسیدگی می‌شود.»
مجاهد تأکید کرد که رسیدگی به خانواده‌های نیروهای انتحاری، از تأکیدات رهبر طالبان است.
او افزود: «رسیدگی به یتیمان و خانواده‌های آنان از سوی عالی‌قدر امیرالمؤمنین به مسئولان محلی گفته شده است و بزرگان هم در این مورد تأکید کرده‌اند که از خانواده‌های این قربانیان نظارت کنند و از وضعیت‌شان باخبر باشند.»
به‌گفته‌ی سخن‌گوی طالبان، در صورت افزایش منابع مالی و امکانات این گروه، حمایت از خانواده‌های نیروهای انتحاری بیش از این نیز گسترش خواهد یافت.
او گفت: «اگر نظام امکانات بیشتری پیدا کند، همکاری بیشتری با این خانواده‌ها می‌شود. این خانواده‌ها به نوازش بسیار نیاز دارند، چون محبوب‌ترین و عزیزترین اعضای خانواده‌ی‌شان را در راه اسلام قربانی کرده‌اند و امارت (اشاره به طالبان) هم مکلف است که از آن‌ها حمایت کند.»
این اظهارات سخن‌گوی طالبان با واکنش گسترده در شبکه‌های اجتماعی مواجه شد. سپس ذبیح‌الله مجاهد با توضیح اظهارات خود در ایکس نوشت که ۱۲.۵ میلیارد افغانی در سال برای تمام «یتیم‌ها، بیوه‌ها و معلولان» پرداخت شده است.
به گفته‌ی او در تمام کشور در مجموع ۶۵۳ هزار و ۲۶۵ نفر «یتیم، بیوه و معلول» وجود دارد که شامل بازماندگان و معلولان نیروهای طالبان، نظامیان حکومت پیشین و بیوه‌ها و معولان غیرنظامی هستند.
طالبان در نخستین ماه‌های بازگشت به قدرت، استقرار نیروهای انتحاری در صفوف ارتش، پولیس و استخبارات را انکار می‌کردند. اما پس از مدتی، این نیروها در تمامی بخش‌های امنیتی، نظامی و استخباراتی منصوب شدند. ملا هبت‌الله آخوندزاده از نیروهای انتحاری به‌عنوان محافظان ویژه‌ی خود استفاده کرده و به آنان اعتماد بیشتری دارد.
تطهیر انتحاری‌ها
در طول سه‌ونیم سال حاکمیت دوباره‌ی طالبان، این گروه به‌صورت برنامه‌ریزی‌شده تلاش کرده است تا کارنامه‌ی نیروهای انتحاری خود را که حملات مرگ‌بار انفجاری و انتحاری علیه اهداف نظامی و غیرنظامی در دوره‌ی جمهوری انجام داده‌اند، تطهیر و سفیدنمایی کند. طالبان و دستگاه تبلیغاتی این گروه از طریق رادیو، تلویزیون‌های تحت کنترل و شبکه‌های اجتماعی، کارزارهای گسترده‌ای را برای ستایش این نیروها به راه انداخته‌اند و اقدامات آنان را تحت عنوان‌هایی چون «جهاد علیه کفار» و «ختم اشغال» توجیه کرده‌اند.
علاوه بر این، در مساجد و منابر نیز، برخی ملاامامان -چه به خواست خود و چه تحت فشار طالبان- به تبلیغ اقدامات این گروه طی دودهه جنگ علیه نظام جمهوریت و متحدان غربی آن می‌پردازند و سعی دارند خشونت‌های آن زمان را مشروع جلوه دهند. به‌عنوان نمونه، قبرهای بسیاری از نیروهای انتحاری که در دوره‌ی جمهوری به‌صورت مخفیانه دفن شده بودند، اکنون با نصب سنگ قبر و انجام تزئینات مختلف نمایان شده‌اند. در لوحه‌های برخی از این قبرها، شعارهایی در ستایش از این نیروها دیده می‌شود.
برخی از نیروهای طالبان ادعا کرده‌اند که در قبرستان شهدای صالحین کابل، حدود ۵۰۰ قبر از نیروهای انتحاری طالبان، که این گروه آنان را «فدایی» می‌نامد، وجود دارد. به‌گفته‌ی آنان، بخشی از این قبرها با سنگ‌های مرمر تزئین شده است. همچنین، برخی خانواده‌های نیروهای انتحاری، اجساد اعضای خود را از این قبرستان خارج کرده و به زادگاه‌های‌شان منتقل کرده‌اند تا دوباره دفن شوند. این در حالی است که در دوره‌ی جمهوری، اجساد نیروهای انتحاری به‌صورت مخفیانه به خاک سپرده می‌شدند.
چرخه حمایت از انتحاری‌ها
طالبان تا کنون هیچ آماری از شمار نیروهای انتحاری کشته‌شده خود ارائه نکرده و همچنین تعداد نیروهای انتحاری فعلی‌شان نیز نامشخص است. این گروه عامدانه از انتشار آمار و ارقام مربوط به این نیروها خودداری می‌کند.
بااین‌حال، در ماه حوت ۱۴۰۰، سراج‌الدین حقانی، وزیر داخله‌ی طالبان و رهبر شبکه حقانی، که تحت فرمان او بسیاری از حملات انتحاری و انفجاری در دوران نظام جمهوریت انجام شد، در گردهمایی‌ای در قندهار اعلام کرد که در طول یک‌ونیم‌دهه‌ی گذشته، هزار و ۵۰ نفر فقط از اعضای شبکه حقانی در حملات انتحاری کشته شده‌اند. او از حامیان خود خواست که این مهاجمان انتحاری را فراموش نکنند.
چند ماه پیش از آن نیز، حقانی در مراسمی که در هتل کانتیننتال کابل برگزار شد، خانواده‌های اعضای نیروهای انتحاری کشته‌شده را گرد هم آورد و آنان را «قهرمانان وطن» خواند.
طی سه‌ونیم سال گذشته، مقام‌های ارشد طالبان بارها از عملکرد نیروهای انتحاری خود تجلیل کرده‌اند. این گروه حتا تصویر برخی از این مهاجمان را بر روی بیلبوردها چاپ کرده و با اقدامات تبلیغاتی، سعی در قهرمان‌سازی از آنان داشته است.
اما در سوی دیگر ماجرا، خانواده‌های قربانیان این حملات ایستاده‌اند؛ کسانی که عزیزان‌شان را در حملات انتحاری طالبان از دست داده‌اند. برای این خانواده‌ها، ستایش و تقدیس نیروهای انتحاری به‌مثابه تازه کردن زخم‌های‌شان است. بااین‌حال، طالبان مصرانه تلاش می‌کنند تا در جامعه‌ای که هنوز از خاطرات تلخ این حملات رنج می‌برد، حساسیت‌زدایی کرده و کارنامه نیروهای انتحاری خود را مشروع جلوه دهند.