قریش ملک‌زاده، از زنان هنرمند ولایت هرات می‌گوید که برای ۱۸ دختر بازمانده از مکتب و دانشگاه، هنر «میناکاری» را آموزش می‌دهد.
خانم ملک‌زاده به روزنامه اطلاعات روز گفت که کارآموزان او همه دخترانی هستند که بر اساس دستورات طالبان از رفتن به مکتب و دانشگاه منع شده‌اند.
او افزوده است که هدف او این است که زمینه‌ی کار و آموزش برای این دختران که خانه‌نشین شده‌اند، فراهم شود.
قریش ملک‌زاده می‌گوید که هشت سال است که مصروف کار میناکاری است و این هنر را در مدت پنج سال در ایران فرا گرفته است.
او اضافه می‌کند، اگر مؤسسه‌ها و نهادها از او حمایت کند، او می‌تواند ده‌ها دختر دیگر را نیز میناکاری آموزش دهد و زمینه‌ی کار را برای آنان فراهم کند.
هنرجویان کارگاه خانم ملک‌زاده می‌گویند که با آمدن به این کارگاه، رنج ناشی از محرومیت از آموزش را تا حدودی فراموش می‌کنند.
حنیفه سروری، از هنرجویان این کارگاه می‌گوید که او دانشجوی سال سوم دانشکده‌ی هنرهای زیبا دانشگاه هرات بود که به دلیل ممنوعیت تحصیل دختران از سوی طالبان، از ادامه‌ی تحصیل بازماند.
او می‌گوید که پس از این دستور او و بسیاری از هم‌صنفی‌هایش دچار فشارهای روانی شده‌اند و با آمدن به کارگاه میناکاری، این فشار تا حدودی کاهش می‌یابد.
تمنا، یک هنرجوی دیگر این کارگاه، زمانی که طالبان دوباره بر افغانستان مسلط شد، صنف نهم مکتب بود و بر اساس دستور این گروه از رفتن به مکتب بازماند.
او می‌گوید که با آمدن در کارگاه میناکاری، تا حدودی سرگرم می‌شود و حس بدی دوری از درس و مکتب را فراموش می‌کند.
قریش ملک زاده می‌گوید که هنر میناکاری در افغانستان سابقهی طولانی دارد، اما به دلیل بی‌توجهی، اکثر کارگاه‌های میناکاری از بین رفته‌اند.
میناکاری، میناگری یا میناسازی هنری است که سابقهی در حدود پنج هزار سال دارد و از صنایع دستی محسوب می‌شود. امروزه این هنر بیشتر بر روی مس انجام می‌شود ولی می‌توان بر روی طلا، نقره و سفال نیز آن را انجام داد.