

ကဗျာ
မေရီသော် တောင်ကုန်းကို မသိမ်းပိုက်ဘဲ လှည့်ပြန်ပြီးတရေးအိပ်ဖြစ်ခဲ့ငါ့ရဲ့ပြားချပ်ချပ်ရင်သားပေါ်မှာစိမ်းပြာရောင်ငါးကြေးခွံတွေ စတက်လာတဲ့နေ့မသေမျိုး ပန့်ခ်တွေ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဘုရားရှိခိုးကြတဲ့နေ့ကုန်းကျော်တံတားဟာ တယောက်ယောက်ရဲ့ခေါင်းကို ထိမှန်ပြီးထုတ်ချင်းပေါက်ထွက်သွားမလိုလိုတောအုပ်ထဲက နေပြေးထွက်လိုက်တာနဲ့မှော်ဆန်မှုတွေ ပျောက်ကွယ်သွားတာပဲစိတ်မကောင်းပါဘူးခင်ဗျားရဲ့အကောင်းမြင်နိုင်စွမ်းကလေးပုတ်တော့မှာမို့ အရင်းကနေဖြတ်ရတော့မယ်မျက်နှာကျက်က ကြမ်းပြင်ထိနီယွန်ဆိုင်းဘုတ်ချည်းကားတာယာတွေ၊ရေနက်ကွင်းတွေနဲ့ ကျီးကန်းတွေချန်ခဲ့ရတဲ့အရိပ်တွေ များလွန်းလို့သက်ပြင်းရှိုက်မှတ်တိုင်က စထွက်တာနဲ့ကျောပိုးအိတ်တွေမှ ခြေချစရာတောင်မရှိအဘိုးအိုဟာ ရေသန့်လှည်းကို တွန်းရင်းရေငတ်နေပုံရသိုးကျောင်းသားတယောက်ရှော့ပင်မောလ်လှေကားထစ်ပေါ်မှာကန်းထရီးသီချင်းညည်းနေတခါသုံးဖော့ဘူးဖြူဖြူတွေနဲ့တည်ဆောက်ထားတဲ့ လောကလှည်းတန်းက နာမည်ရင်း လှမ်းခေါ်ပြီး နှုတ်ဆက်ပေမယ့်ငါမကြားချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့တယ်။ ။...