منابع محلی در غزنی میگویند که دو پسر و یک نواسه‌ی محمدعلی حکمت، از آموزگاران باسابقه و نامدار ولسوالی جاغوری، در مسیر سفر به پاکستان براثر گرما و تشنگی جان باخته‌اند.
به‌گفته‌ی منابع، جان‌باختگان شامل سلطان‌علی و سخی حکمت، پسران محمدعلی حکمت و آرتین، نواسه‌ی او و پسر سخی حکمت می‌شوند.
منابع میگویند که محمدعلی حکمت پس از حدود دو دهه تدریس در مکاتب جاغوری، بنا به مشکلات اقتصادی، تصمیم می‌گیرد که همراه همسر، دو پسر بزرگ، دو عروس و چهار نواسه‌اش، به کویته پاکستان مهاجرت کند.
منابع میگویند که به‌دلیل قیودات شدید به‌وجودآمده در مرز اسپین‌بولدک-چمن و دشواری دسترسی به ویزای پاکستان، آقای حکمت و خانوادهاش تصمیم می‌گیرند که به‌صورت قاچاقی از طریق مرز «بهرامچه» در هلمند به پاکستان مهاجرت کنند.
به‌گفته‌ی منابع، قاچاقبران محمدعلی حکمت و خانوادهاش را از مسیر نادرست و پیاده طرف مرز پاکستان می‌برند و به همین دلیل مسیر را گم می‌کنند و رسیدن‌شان به مرز طول می‌کشد.
منابع میگویند آرتین حکمت، پسر خردسال سخی حکمت در مسیر راه به‌دلیل گرمای شدید، دچار گرمازدگی می‌شود و جان می‌دهد و آنان مجبور می‌شوند که او را در مسیر راه و در صحرا دفن کنند.
مطابق اطلاعات منابع، بعد از این حادثه، شرایط محمدعلی حکمت و سایر اعضای خانوادهاش نیز وخیم می‌شود و توان حرکت در آنان نمی‌ماند.
بنا به‌گفته‌ی منابع، سلطان‌علی حکمت و برادرش سخی حکمت پس از جست‌وجو در روستاهای اطراف، یک شتر پیدا می‌کنند و پدر و سایر اعضای خانوادهیشان را با آن به طرف مرز پاکستان روان می‌کنند و آنان در نهایت به کویته می‌رسند.
منابع میگویند که این دو برادر پیاده به سفر خود ادامه می‌دهند، اما در ادامه مسیر وضعیت یکی از آنان وخیم شده و هر دو از شتر عقب افتاده و راه را گم می‌کنند. به گفته‌ی منبع، هر دو برادر به‌دلیل گرمای شدید و تشنگی در فاصله‌های کوتاه از هم جان می‌دهند.
براساس اطلاعات منابع، جنازه‌های این دو برادر پس از حدود دو روز توسط چوپانان از دشت‌ها پیدا می‌شوند و پس از اطلاع باشندگان محل و مسئولان طالبان، در نهایت دیشب (سه‌شنبه، ۶ جوزا) به کویته پاکستان منتقل شده و به خانوادهیشان تحویل داده می‌شود.
منابع میگویند که همسر محمدعلی حکمت نیز به‌دلیل سفر دشوار در شفاخانه بستری است و هنوز از جان‌باختن پسرانش خبر ندارد.
محمدعلی حکمت در دوره‌ی اول حاکمیت طالبان بر افغانستان نیز همراه با خانوادهاش به کویته پاکستان مهاجر شده بود.
او در آن زمان «لیسه نور» را در کویته پاکستان تأسیس کرد و مشغول آموزش دانش‌آموزان مهاجر شد.
پس از سقوط حکومت طالبان در سال ۲۰۰۱ و روی‌کارآمدن نظام جمهوری، محمدعلی حکمت لیسه نور را به جاغوری غزنی منتقل کرد و در سال‌های بعد این لیسه به یک مکتب دولتی تبدیل شد.
محمدعلی حکمت در سال‌های اخیر و پس از تقاعد از شغل آموزگاری در مکاتب دولتی، به‌صورت قراردادی در مکاتب جاغوری تدریس و زمستان‌ها نیز دوره‌های آموزشی برگزار می‌کرد.