در پی انتقادهای شدید از عدم حضور زنان و جامعه‌ی مدنی در نشست سوم دوحه به میزبانی سازمان ملل متحد، ما با فرستاده‌ی ویژه این سازمان برای افغانستان و سخن‌گوی دبیرکل‌اش گفت‌وگو کردیم:
ما: خانم اوتنبایو و آقای دوجاریک سلام. تشکر که وقت گذاشتید. شما نیز از واکنش‌ها و انتقادات گسترده به عدم حضور زنان در نشست سوم دوحه مطلع هستند، می‌خواهم بدانم موضع تان چیست؟
اوتنبایو: با اجازه‌ی آقای دوجاریک؛ بلی ما از همه چیز آگاهیم. من افغانستان و طالبان را از نزدیک دیده‌ام و روزهای بسیاری در کابل بوده‌ام. ما هر روز می‌شنویم که طالبان علیه دختران و زنان مرتکب خشونت می‌شوند. من هم یک خانمم. من هیچ وقت نه قربانی خشونت طالبان بوده‌ام و نه حتا بازداشت شده و به‌جای نامعلومی منتقل شده‌ام. شما بگو یک. بحث دوم این است که نشست سوم دوحه در خصوص تجارت و مبارزه با مواد مخدر است که هیچ ربطی به زنان و جامعه‌ی مدنی ندارد. سؤال این است که چرا باید زنان و جامعه‌ی مدنی را در نشستی که به آنان هیچ ربطی ندارد، دعوت بکنیم؟
دوجاریک: با تشکر از خانم اوتنبایو و با سلام به همه. بلی ما از نزدیک پی‌گیر هستیم. البته اگر شنیده باشید در افغانستان یک ضرب‌المثل است که می‌گویند «کاری شود که نه سیخ بسوزد و نه کباب»، اما حقیقت این است که سیخ به هر حال نمی‌سوزد. تلاش سازمان ملل بیشتر معطوف به این است که کباب را نسوزاند. برای همین وقتی طالبان از ما خواستند زنان در مجلس نباشند و ما هرچه اصرار کردیم قبول نکردند، ناچار شدیم زنان را نادیده بگیریم. قسم سرم حق ندارید اما قول می‌دهم از حقوق زنان و دختران افغانستان به خوبی دفاع شود. به قول حنفی صاحب، خواهش ما از زنان افغانستان این است که فکر کنند ما برادران‌شان هستیم و به‌جای آنان تصمیم می‌گیریم.
ما: تشکر از این‌که این‌قدر نگران زنان و دختران افغانستان هستید. آیا سازمان ملل تصمیم دارد راهی برای به‌رسمیت‌شناختن طالبان پیدا کند؟
دوجاریک: خواهش می‌کنم. یکی از وظایف اساسی سازمان ملل حراست و محافظت از زنان و حقوق شان در کشورها میباشد. سازمان ملل هنوز در کام گروه‌های تروریستی سقوط نکرده که زنان و دختران یک کشور را به کلی نادیده بگیرد. در پاسخ به سؤال تان عرض کنم که خیر. سازمان ملل به هیچ عنوان تصمیم ندارد حکومت طالبان را به رسمیت بشناسد. ما تلاش می‌کنیم اوضاع افغانستان را بهبود ببخشیم.
اوتنبایو: من نماینده‌ی ویژه سازمان ملل هستم و کم‌وتُم از برنامه‌های سازمان آگاهم. بحث به‌رسمیت‌شناختن طالبان نیست، اما طالبان بیش از اندازه به روسیه و ایران نزدیک شده‌اند که اصولا به سازمان ملل ربطی ندارد. ولی چیز است، منظورم این است که نزدیک شدن طالبان به روسیه و ایران باعث می‌شود که ما بیشتر نگران حقوق زنان و دختران افغانستان شویم.