شورای هماهنگی نمایندگی‌ها و قنسولگری‌های «جمهوری اسلامی افغانستان» در بیانیه‌ای به‌مناسبت چهارمین سالروز سقوط کابل، وضعیت کنونی کشور را «کارزار بی‌وقفه‌ی سرکوب» توصیف کرده و هشدار داده است که افغانستان در مسیر فروپاشی و تهدید جدی برای امنیت منطقه و جهان قرار گرفته است.
در این بیانیه آمده است که طالبان در چهار سال گذشته تمام نهادهای دموکراتیک را از میان برده و با اعمال «نظام آپارتاید جنسیتی»، زنان و دختران را از عرصه‌ی عمومی حذف و آموزش و حقوق ابتدایی آنان را سلب کرده‌اند.
این شورا همچنین گفته است که طالبان آزادی بیان را با سرکوب رسانه‌ها خاموش کرده و اعتراض را با زندان و خشونت پاسخ داده است.
این شورا افزوده است که برخلاف تعهدات طالبان در گفت‌وگوهای دوحه در زمینه‌ی حقوق بشر و مصالحه سیاسی، «حتا یک وعده» عملی نشده و در عوض، این گروه دست‌آوردهای دودهه‌ی گذشته را نابود کرده است.
نمایندگی‌های دیپلماتیک و قنسولی وضعیت کنونی را «یکی از بدترین بحران‌های انسانی جهان» خوانده که با اخراج گسترده‌ی مهاجران از کشورهای همسایه تشدید شده و موجب جابه‌جایی میلیون‌ها نفر، تقویت شبکه‌های افراطی و تهدید ثبات منطقه خواهد شد.
به‌باور این نهاد، بی‌عملی و رویکرد پراکنده جامعه‌ی جهانی و «عادی‌سازی حاکمیت طالبان» از طریق تعاملات آرام و توافقات معاملاتی، به تحکیم قدرت این گروه انجامیده است.
این شورا از سازمان ملل متحد و قدرت‌های کلیدی خواسته است تا هرگونه به‌رسمیت‌‌شناسی طالبان را تا زمان لغو سیاست‌های سرکوب‌گرانه و بازگشت حقوق اساسی متوقف کنند و روند گفت‌وگوی فراگیر سیاسی را با حضور همه‌ی اقشار جامعه، از جمله زنان، جامعه مدنی و دیاسپورا، برای ایجاد یک نظام مبتنی بر نمایندگی و قانونمند آغاز کنند.
این شوار همچنین خواستار استفاده از همه‌ی سازوکارهای موجود، از جمله دادگاه بین‌المللی جنایی (آی‌سی‌سی) و دادگاه بین‌المللی عدالت (آی‌سی‌جی)، برای پاسخ‌گو کردن طالبان شده است.
شورای هماهنگی نمایندگی‌های دیپلماتیک بر لزوم افزایش کمک‌های بشردوستانه از مجراهای مستقل، جلوگیری از بازگرداندن اجباری پناه‌جویان و حمایت پایدار از کسانی که در داخل افغانستان با استبداد مقابله می‌کنند، تأکید کرده است.
این شورا در پایان نوشته است: «چهار سال پس از سقوط کابل، نمی‌توان سکوت یک ملت را امری برگشت‌ناپذیر پذیرفت. افغانستان آینده‌ای فراتر از طالبان دارد، اگر جهان با فوریت، اتحاد و اصول‌گرایی عمل کند. بهای بی‌عملی، فقط رنج افغان‌ها نخواهد بود، بلکه فرسایش اصولی است که جامعه‌ی جهانی را به هم پیوند می‌دهد.»