با گذشت یک سال از وقوع زمین‌لرزه‌های پیاپی و مرگ‌بار در هرات، شماری از خانواده‌هایی که در این زمین‌لرزه‌ها اعضای خانواده‌ی خود را از دست داده‌اند و خانه‌های‌شان تخریب شده است، می‌گویند که هنوز به امکانات اولیه‌‌ی زندگی دسترسی ندارند.
آنان نداشتن سرپناه معیاری، عدم دسترسی به آب آشامیدنی، نبود مراکز صحی و آموزشی را از عمده‌ترین مشکلات شان می‌دانند.
ملا جمال از باشندگان روستای نایب رفیع در ولسوالی زنده‌جان هرات است؛ روستای که براثر زمین‌لرزه‌های پیاپی تقریبا با خاک یکسان شد.
او می‌گوید که هنوز در شوک است و نتوانسته است سنگینی رنجی که زمین‌لرزه بر آنان تحمیل کرده را فراموش کند.
ملا جمال می‌گوید که پس از وقوع زمین‌لرزه، وعده‌های زیادی به آنان داده شد، اما کم‌تر به این وعده‌ها عمل شد و به همین دلیل آنان با گذشت یک سال هنوز با مشکلات متعددی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
او به روزنامه اطلاعات روز گفت: «خانه‌هایی که به ما ساختند فقط سرپناه است. نه اطراف خانه احاطه شده، نه آب دارد و نه هم برق. حتا یک دستشویی نساخته‌اند. زمستان در راه است. ما هم توان مالی نداریم که اطراف خانه‌های خود را دیوار بلند کنیم.»
او عدم دسترسی به آب آشامیدنی را از دیگر مشکلات باشندگان روستای نایب رفیع می‌داند.
ملا جمال می‌گوید: «نیم‌ساعت را با پای پیاده طی می‌کنیم تا با فرغون آب را با شدت بادی که در این منطقه وجود دارد به خانه‌ها انتقال دهیم. بسیار با مشکلات روبه‌رو هستیم.»
شاه‌محمد، یکی دیگر از باشندگان روستای نایب رفیع نیز می‌گوید که آنان هنوز با مشکلات متعددی مواجه هستند.
او می‌گوید خانه‌هایی که برای آنان ساخته شده، اطرافش با دیوار احاطه نشده و این موضوع مشکلات زیادی را برای خانواده‌های آنان ایجاد کرده است.
شاه‌محمد همچنین می‌گوید که چندین ماه است که این روستا از سوی طالبان و نهادهای امدادرسان هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.
او می‌گوید که نهادهای مددرسان به آسیب‌دیدگان زمین‌لرزه در هرات «پشت کرده‌اند».
در ۱۵ میزان سال گذشته‌ی خورشیدی ولسوالی زنده‌جان هرات شاهد زمین‌لرزه‌ای به شدت ۶.۳ درجه‌ی ریشتر بود.
در روزهای بعد، زمین‌لرزه‌های مشابه بار دیگر زنده‌جان و سایر ولسوالی‌های هرات را لرزاند و خسارات و تلفات گسترده‌ای برجای گذاشت.
براساس آمار نهادهای بین‌المللی، در این زمین‌لرزه‌ها حدود هزار و ۵۰۰ نفر جان باختند، بیش از دو هزار و ۶۰۰ نفر زخمی شدند و چند هزار خانه نیز ویران شد.
وقوع این زمین‌لرزه‌ها باعث شده که هزاران نفر خانه و سرپناه خود را از دست بدهند و آواره شوند.
پس از این زمین‌لرزه سازمان ملل، نهادهای امدادرسان و طالبان بارها از کمک به آسیب‌دیدگان و ساخت سرپناه برای آنان خبر داده‌اند، اما ظاهرا این کمک‌ها نتوانسته است نیازهای گسترده‌ی آنان را برطرف کند.