‘ကမ္ဘာမြေမှာ ခိုလှုံရာ ခေါ်ဆိုတဲ့အိမ်...’

ဒီစာသားလေးက တေးရေး၊ တေးဆို ဓီရာမိုရ် သီချင်းထဲမှာပါတဲ့ စာသားဖြစ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်းထဲမှာ ဒီသီချင်းက ပါးစပ်ထဲ အလိုလိုရောက်လာပြီး ညည်းမိနေသည်။

မကြာသေးခင်ကမှ ဆန်တွေ၊ ဆီတွေ မျှဝေပေးသည့် ပရဟိတအဖွဲ့လေးတဖွဲ့မှာ  လုပ်အားပေး ပါဝင်ကူညီရင်း ရန်ကုန်မြို့၏ နယ်နိမိတ်ထဲက ကျူးတွေ အများကြီးရှိသည့် မြို့နယ်လေးတခုကို ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထို့မြို့နယ်ထဲက ရပ်ကွက်လေးတခုမှာ မြစ်၀ကျွန်းပေါ်က အညာက မြန်မာပြည် နယ်ပယ်ပေါင်းစုံက ရောက်ရှိအခြေချကြသည့် မိသားစုဝင်တွေ အများကြီးရှိသည်။

သည်ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်တွေက ‘အိမ်’ ဆိုပြီး အမည်နာမတပ်ထားလို့သာ သူတို့၏အိမ်ဟု လက်ခံလိုက်ရသော်လည်း ကန်စွန်းခင်းပေါ်မှာ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ဆောက်ထားသည့်၊ နင်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တဂျောင်းဂျောင်း အသံမြည်ပြီး ခနော်နီခနော်နဲ့ ဝါးကြမ်းဖြင့် ဆောက်ထားသည့် မည်ကာမတ္တအိမ်ကလေးတွေသာ ဖြစ်သည်။ အိမ်သာလည်း မပါ၊ ထမင်း၊ ဟင်း ချက်တော့လည်း ဒီနေရာ၊ စားတော့လည်း ဒီနေရာ၊ အိပ်တော့လည်း ဒီနေရာပင် ဖြစ်သည်။ မြင်ကွင်းတဆုံး ကြည့်လိုက်ပြန်တော့လည်း ဆင်တူယိုးမှား အိမ်တွေချည်း။ 

ကျမတို့ ပရဟိတအဖွဲ့က အစားအသောက် ဝေငှရုံသက်သက်မကပဲ၊ အမိုးအကာ အလိုအပ်ဆုံးသော အိမ်တွေအတွက် တာလပတ်အမိုးအကာများကိုပါ စေတနာရှင်များက ထပ်ဆောင်းလှူဒါန်းပေးသည်။ အချို့အိမ်တွေက မိုးမလုံသောခေါင်အတွက် အမိုး၊ အချပ်လိုက် ကွာကျနေသော အကာအရံတွေအတွက် အကာများကို တအိမ်တက်ဆင်း မျှဝေပေးသည်။

သည်ရပ်ကွက်မှာနေသည့် လူကြီးတွေအားလုံးလိုလိုက ကျပန်းအလုပ်အတွက် မိုးလင်းသည်နှင့် လုပ်ငန်းခွင်ရှိရာသွားကာ အလုပ်ရှာထွက်ကြသည်။ ကျန်ခဲ့သည့် ကလေးတွေက အချင်းချင်း အပြန်အလှန် ထိန်းကျောင်းရင်း ရွှံ့တော၊ ဗွက်တောထဲ ပျော်ပျော်ကြီး လူးပြီး ဆော့နေကြသည်။ တချို့ကလေးတွေ မနက်စာကို ရှူးရှဲလက်ဖက်ထုပ်နှင့် ဖြစ်စေ၊ ဗယာကြော်တစ်ခုနှင့် ဖြစ်စေ အဆင်ပြေသလို ဖြေရှင်းကြသည်။ မိဘတွေ ပြန်လာလျှင်တော့ ညစာတနပ် ကောင်းကောင်းစားရမည် ထင်သည်။

တနေရာမှာ လူစုစုကို မြင်တော့ အသုဘချဖို့အတွက် ပြင်ဆင်နေတာဟု အနားကလူများက ပြောသည်။ 

“အဲဒီအမျိုးသမီး ဘဝက သိပ်သနားဖို့ကောင်းတာပဲဗျာ။ နေရတဲ့အိမ်လေးကို လိုက်ကြည့်ပါဦးလား’ ဟု ပြောကြသည်။ အသုဘပို့ဖို့ လူအုပ်ကြီး ထွက်သွားတော့ ကွယ်လွန်သူ၏အိမ်ရှိရာကို ရောက်သည်။ အများသူငါသောက်ဖို့ ဆောက်ထားသည့် လမ်းဘေးက ရေအိုးစင်ထက် အနည်းငယ်ပိုကြီးသော တဲအိမ်ငယ်လေးတစ်လုံးမျှသာ ဖြစ်သည်။

သူ့အိမ်ကလေးကို မြင်တော့ ထိုအမျိုးသမီးဘ၀မှာ ဘာမှလည်း မပိုင်ဆိုင်ခဲ့ဖူးသလို ဘာမှလည်း ယူမသွားနိုင်ခဲ့ပါလား ဆိုသည့်အတွေး ဝင်လာမိသည်။ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေများစွာရှိသည့် လူတွေဟာ ဘာအတွက်ကြောင့်များ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ငမ်းငမ်းတက် မက်မောနေကြပါလိမ့် ဆိုသည့်အတွေးက ထပ်ဆင့်ဝင်ရောက်လာသည်။ ပိုင်ဆိုင်မှုများလေလေ ပိုပြီး လောဘတပ်မက်သူတွေ ဖြစ်လေလေပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ တနိုင်ငံလုံးကို သူပိုင်သည့် အရာလို ထင်သလိုလုပ်နေသည့် တချို့လူတွေ၏လောဘက ပိုကြောက်စရာကောင်းသည်။

အဲဒီနေ့က အိမ်ပြန်အလမ်းမှာ မိုး အတော်သည်းသည်းရွာသည်။ မိုးချည်းမဟုတ် လေလည်း ပါသည်မို့ အတော်အေးသည်။ အိမ်အမြန်ပြန်ရောက်ချင်ဇောနှင့် ခပ်သွက်သွက်လျှောက်မိသည်။ အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်သို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်နှင့် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီဆိုသော အတွေးကြောင့် နွေးထွေးသွားရသည်။

အချို့သောသူတွေအဖို့ ပြန်စရာအိမ် မရှိတော့။ အချို့က အိမ်ပြန်မလာနိုင်တော့သလို အချို့က နွေးထွေးသည့် အမိုးအကာအောက်မှာ နွေးထွေးသည့် မိဘ အရိပ်အာဝါသအောက်မှာ ရှိမနေကြတော့ပေ။ နွေးထွေးသည့် နှလုံးသားရှိသူအချင်းချင်း စုပေါင်းပြီး ရေမြေအသစ် နေရာအသစ်မှာ ပျော်အောင်နေကြရင်း အနာဂတ်၏ရောင်နီသစ်ကို လှမ်းမျှော်ကောင်း မျှော်နေကြလိမ့်မည်။

အချို့သော အိမ်ရာမဲ့ ကလေးတွေကတော့ စာသင်ခန်းထဲ စာသင်နေရင်း ဗုံးလာကြဲသည့် လေယာဥ်သံ ကြားသည်နှင့် လွတ်ရာကင်းရာကို ပြေးပုန်းနေရဆဲ။ ဗုံးခိုကျင်းတွေထဲ ခေါင်းမဖော်ရဲ ဖြစ်နေရဆဲပင် ဖြစ်သည်။ ဓီရာမိုရ် သီချင်းထဲကလို ‘ကလေးလေးတွေ နွေးထွေးဖို့လေ ကမ္ဘာမြေမှာ အိမ်တစ်အိမ်ကို ဆောက်ကြမယ်လေ..’ ဆိုသည့်အချိန် ဘယ်တော့များမှ ရောက်မှာပါလိမ့်။

ဓီရာမိုရ့်သီချင်းကို ဆက်ညည်းမိရင်း အိမ်ရာမဲ့သူများ အိမ်ပျောက်သူများအားလုံး ကိုယ်စီ အိမ်ပြန်ရမယ့်နေ့တွေကို အမြန်ဆုံး ရောက်ရှိဖို့ မျှော်လင့်မိသည်။

‘ကမ္ဘာမြေမှာခိုလှုံရာခေါ်ဆိုတဲ့အိမ်၊ ကျူထရံတွေကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ်၊

ရံရွေအလည် ထည်ဝါစွာ ဆင်စွယ်နန်းအိမ်

နှလုံးသားတွေ နွေးထွေးရင် ဒါဟာလည်း အိမ်’

စု

(The Myanmar Peace Narrative မှ ရေးသားတင်ဆက်သည်။)

အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ် အောင်အောင်သည် မိသားစုအတွက် အဓိကဝင်ငွေရှာဖွေပေးနေသော လူငယ်တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ကျောက်ကပ်ရောဂါသည် အမေနှင့် ပိုလီယိုဖြစ်နေသူ အဒေါ်အပြင် တစ်ဦးတည်းသော ညီမဖြစ်သူကလည်း မွေးစကတည်းက နာတာရှည်ရောဂါဖြင့် အိပ်ရာထဲ လဲနေခဲ့ပြီး ဆေးခန်းပေါင်းစုံပြခဲ့သော်လည်း မသက်သာသဖြင့် ငွေကုန်ကြေးကျမခံနိုင်တော့သည့် အဆုံး လက်လျှော့ထားလိုက်ရသောကလေး ဖြစ်သည်။

ဖခင်ဖြစ်သူ ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီးနောက်တွင် ထိုတာဝန်များအားလုံးက အောင်အောင့်ဆီအလိုအလျောက် ရောက်လာခဲ့သည်။ အောင်အောင်မှ မကြည့်လျှင် ထိုသုံးယောက်ကို မည်သူကြည့်မည်နည်း။ 

ထိုအမျိုးသမီး သုံးဦးအတွက် အိမ်မှာ ထမင်း၊ ဟင်းချက်ပြုတ်၍ထားခဲ့ပြီး အလုပ်ရှာထွက်ရသည်။ ၂၀၂၁ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလနောက်ပိုင်းမှစပြီး အောင်အောင့်တွင် အလုပ်အကိုင်ပုံမှန်ရှိမနေတော့ဘဲ ကြုံရာကျပန်း ဘောက်လိုက်လုပ်သည့် အလုပ်သမားတစ်ဦး ဖြစ်လာရသည်။ အတန်းပညာ အများကြီးမရှိသူမို့ အလုပ်လုပ်ရတာ၊ အလုပ်ရှာရတာ ပိုပြီးခက်ခဲလာသည်။ 

အလုပ်ကြမ်းသမား လိုတဲ့အခါ အလုပ်ကြမ်းသမား၊ ပန်းရန်လိုတဲ့အခါ ပန်းရန် စသည်ဖြင့် လိုက်လုပ်ရသော အောင်အောင့်မှာ ဝင်ငွေ အတည်တကျလည်း ရှိမနေခဲ့ပါ။ တစ်ခါတလေ တပြားမှမရဘဲ ပြန်လာခဲ့ရသည့်ရက်တွေလည်း ရှိပြီး ရေသောက် ဗိုက်မှောက်နေရသည့် အချိန်တွေလည်း ရှိသည်။ ခေတ်ကာလ မကောင်းချိန်မှာ အလုပ်တချို့ ပိတ်သိမ်းလိုက်ရသည်မို့ အောင်အောင့်အလုပ်ကလည်း ထိုကဲ့သို့ ပိတ်သွားရသော အလုပ်တွေထဲကတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ကိုဗစ် ပထမလှိုင်းတုန်းက နိုင်ငံတော်က ထောက်ပံ့ဝေမျှတာတွေ ရခဲ့ဖူးပြီး အလုပ်မရှိသော်လည်း ရထားတာလေးနှင့် မျှတစားလို့ရသည်။ ခုချိန်မှာတော့ အထောက်အပံ့ အတော်များများ ရပ်တန့်ကုန်သည်။ 

ရံဖန်ရံခါ လာလှုသည့်အလှူရှင်ရှိလျှင်တော့ ဆန်နှင့် ကြက်ဥများ ရတတ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်း နိုင်ငံတကာအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုက ပေးသည့် ၄ ပြည်ဝင် ဆန်အိတ် တစ်အိတ် ရထားသည်မို့ မီးဖိုချောင် လိုအပ်ချက်အတွက် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာရသည်။ ကျူးကျော်မှာ တဲထိုးပြီး နေရသဖြင့်  အိမ်လခအတွက် မပူပင်ရသော်လည်း စည်ပင်ရန်ကိုတော့ ကြောက်ရသေးသည်။

အလုပ်မရှိသည့်အချိန် အစာအိမ်က ဒီတိုင်းမနေသည်မို့ စားဖို့အတွက် ဟိုက ဒီက ပိုက်ဆံလှည့်ရပြန်သည်။ ရတဲ့အခါ ပြန်ပေးပြီး မပေးနိုင်တဲ့အခါလည်း တောင်းပန်ရသလို ကြွေးရှင်က အိမ်ရှေ့က အော်ဟစ်ဆဲဆိုသွားတာကို နားယဥ်နေခဲ့ပါပြီ။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နှင့်စ ကားပြောနေတုန်း အောင်အောင့်နားထဲ ဆိုင်းသံဗုံသံ ဆူဆူညံညံ ကြားလိုက်ရသည်။ တစ်လမ်းကျော်မှာ နတ်ပွဲရှိတာကိုး ဟု အောင်အောင် သတိရသွားသည်။

စီးပွားရေးသမားတွေ အဓိဋ္ဌာန်အောင်လို့ ပျော်ပွဲပေးသည့်အခါ သိန်းသုံးဆယ်လောက် အကုန်ခံပြီး နတ်ပွဲ သုံးရက်လောက် ပေးတတ်သည်။ တစ်လမ်းကျော်ကို ထွက်လာတော့ လင်းလက်နေသည့် မီးရောင်စုံအောက်မှာ ပြောင်လက်နေသော အဝတ်အစားများဖြင့် စည်စည်ကားကား ကျင်းပနေသည့် နတ်ပွဲကို တွေ့ရသည်။ ခန့်ခန့်ချောချော နတ်ကတော်မှာ Boycott လုပ်ထားသည့် ထုတ်ကုန်တွေဖြစ်သည့် မြန်မာဘီယာပုလင်းများကို မော့ကာမော့ကာနှင့် ကိုကြီးကျော် နတ်ဝင်နေသည်။ သူ့ကို အဖွာတော်ဆက်တော့ Red Ruby စီးကရက်ကို လက်ကြားညှပ်ရင်း ကန္နားရှင် ဖရဏပီတိဂွမ်းဆီထိစေလောက်သော အဟောအပြောတို့ဖြင့် ပွဲထိန်းထားသည်။

ကျေနပ်နေပုံရသော ကန္နားရှင်မှာ ငွေသိန်းဂဏန်း အထပ်လိုက်ကို တွန့်တိုခြင်းမရှိ နတ်ကတော်ဆီ ပေးလှူနေလေသည်။ နတ်ကတော်က ဆိုင်းဆရာထံသို့ အထပ်လိုက်ပေးလိုက်ပြီး ကျန်ငွေအချို့ကို ဘေးပတ်လည်မှာ ရပ်ကြည့်နေကြသော လူအများရှိရာသို့ ကြဲချလိုက်သည်။ သူ့ထက်ငါ တိုးဝှေ့ပြီး အလုအယက် ကောက်နေကြသော လူအုပ်ကြီးထဲ ဘယ်သူမှ တွန်းမပို့ရဘဲ အောင်အောင် ရောက်သွားသည်။

အောင်အောင့်လက်ထဲ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းပိုက်ဆံ တစ်ထောင်တန် နှစ်ရွက် ရလာခဲ့သည်။ အောင်အောင့်လိုပင် ပိုက်ဆံကောက်ရသူအသီးသီးက ပျော်နေကြပြီး မရသေးသူတွေက နောက်တစ်ခါ ကြဲရင် ငါတို့အလှည့်ပေါ့ ဆိုသည့်မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ရပ်ကြည့်နေကြဆဲ ဖြစ်သည်။  

အောင်အောင် ရသည့်ငွေနှစ်ထောင်နှင့်ဆိုလျှင် ကြက်ဥ ဆယ်လုံးရသည်။ သည်ကြည်ဥ ဆယ်လုံးနှင့်ဆိုလျှင် အိမ်မှာကျန်ခဲ့သည့် လူမမာများအတွက် ညနေစာ ဟင်းစားရပြီ ဟုတွေးမိကာ ကြက်ဥဝယ်ဖို့ အောင်အောင် ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ 

ခက်ခဲသူတွေအတွက်တော့ ငွေနှစ်ထောင် ဆိုသည်မှာ အသုံးတည့်နေဆဲ။ ငွေအထပ်လိုက်ကို တွင်းထဲက နှိုက်သုံးသလို ပျော်ပျော်ကြီးသုံးစွဲနိုင်သူများက လက်တဆုပ်စာပင် မပြည့်ပေမယ့် ထိုသူတွေထံမှ သနားသဖြင့် စွန့်ကြဲသည့် ငွေစကြေးစတချို့ကိုရဖို့ တိုးဝှေ့လုနေကြရသူတွေက သမုဒ္ဒရာ ဝမ်းတထွာအတွက် လူပင်လယ်ထဲ အပြိုင်အဆိုင် ကူးခတ်နေရဆဲပင်။ 

စု

(The Myanmar Peace Narrative မှ ရေးသားတင်ဆက်သည်။)